Bonawentura Kudlicz (M.J. Minakowski, Genealogia potomków Sejmu Wielkiego)

„Słownik biograficzny teatru polskiego 1765-1965”, t. I, PWN Warszawa 1973:

KUDLICZ Bonawentura (12 VII 1780 Pleszew - 10 VIII 1848 Warszawa), aktor, reżyser, dyr. teatru
Był synem Mateusza K. i Teresy z Kępińskich, mężem Balbiny Rostowskiej. W 1801 grał w orkiestrze teatr. w Kaliszu. Jako aktor debiutował 27 VI tegoż roku w występującym w Poznaniu warsz. zespole T. Narodowego (pod dyr. W. Bogusławskiego) w roli Susceptowicza („Szkoła obmowy") i został zaangażowany. W warsz. T. Narodowym występował do końca życia. W 1802-11 brał udział w wyjazdach zespołu T. Narodowego na występy gościnne do Poznania, Kalisza, Białegostoku, Krakowa i Gdańska. W 1805 otrzymał pierwszy benefis. W lipcu 1812 razem z L.A. Dmuszewskim grał gościnnie w t. w Wilnie. Od 1 VII 1814 do 1842 pełnił funkcję reżysera T. Narodowego. W 1814-18 był akcjonariuszem tego teatru. Od 14 II 1815 został nauczycielem „dramatyki praktycznej” (gry scen.) w warsz. Szkole Dramatycznej i funkcję tę pełnił aż do chwili jej zamknięcia w 1830 i potem znowu w 1835-42 (był wtedy także kierownikiem szkoły). W sez. letnich 1823 i 1824 z zespołem T. Narodowego występował w Płocku, Poznaniu i Kaliszu. W 1823 był przez kilka tygodni w Niemczech, m.in. w Berlinie i w Dreźnie. Od 15 VII 1825 do 30 VI 1827 wchodził wraz z L.A. Dmuszewskim i K. Kurpińskim w skład komitetu kierującego T. Narodowym z ramienia zrzeszenia aktorskiego. We wrześniu 1829 objął kierownictwo nowo utworzonego T. Rozmaitości. W 1830 był po raz drugi w Berlinie studiując inscenizację opery „Niema z Portici” wystawionej potem w Warszawie. W 1831, w okresie rządów zrzeszenia, wraz z K. Kurpińskim kierował T. Narodowym. W 1839 otrzymał emeryturę, jednak w dalszym ciągu (do 1842) pełnił obowiązki reżysera i występował jako aktor. W 1841 był w Wiedniu i we Włoszech. Jego ostatni występ odbył się 28 XI 1842; grał wtedy Harpagona we fragm. „Skąpca”. 31 VIII 1844 ożenił się z aktorką Balbiną Rostkowską. Był wolnomularzem, należał do loży Świątynia Minerwy (aż do jej rozwiązania w 1821), w czasach Królestwa Kongresowego wielokrotnie wymieniany w raportach szpiega Mackrotta z racji swej patriotycznej postawy.
Wedle J.T.S. Jasińskiego W. Bogusławski miał powiedzieć przyjmując go do t.: „prędzej mi włosy na dłoni wyrosną, niż on będzie dobrym aktorem”. Usprawiedliwiały to niekorzystne warunki zewnętrzne K., jego otyłość, brzydka twarz i wada wymowy (seplenił). Usilną pracą zdołał jednak polepszyć swoją wymowę. Bardzo ambitny, a przez Bogusławskiego długo obsadzany w podrzędnych rolach, stał się wkrótce jednym z przywódców opozycji w T. Narodowym. Po 1814, za dyr. L. Osińskiego, otrzymywał role pierwszoplanowe, wyróżniany w recenzjach Iksów, którzy chwalili go za wierność wobec klasycznych reguł, stawiając go pod tym względem za wzór innym aktorom. K. umiał stopniować uczucia, cieniować grę, celował w grze niemej, posiadał znakomitą mimikę. Emploi miał rozległe, występował w tragediach, dramatach, komediach i wodewilach, śpiewał także w operze (jako bas). W rolach komicznych nie improwizował (w przeciwieństwie do F.A. Żółkowskiego i L.A. Dmuszewskiego), zachowywał umiar, „odznaczał się wyższą komicznością”. Cenił Fredrę, był pierwszym w Polsce wykonawcą roli Geldhaba („Pan Geldhab"). Tę rolę zaliczano do jego najwybitniejszych osiągnięć. Grał również w komediach A. Fredry Jana Zrzędę („Zrzędność i przekora"), Radosta („Śluby panieńskie") i Majora („Damy i huzary"). Ceniony był jako Harpagon („Skąpiec"). Inne wybitne role: Zamte („Sierota chiński"), Oficer („Dwaj roztargnieni"), Pan Anzelm („Szkoda wąsów"), Biskup Stanisław („Bolesław Śmiały” F. Wężyka), Boratyński („Barbara Radziwiłłówna” A. Felińskiego), Sierżant („Stary komendant w kłopotach"), Józef („Józef w Egipcie"), Płaksa („Płaksa i Wesołowski"), Miller („Intryga i miłość"). Jako reżyser „dość despotyczny”, umiał jednak pracować z zespołem, „zwłaszcza z młodymi aktorami” (M. Rulikowski). Był bardzo ceniony jako pedagog, choć zarzucano mu, że nie potrafi nauczyć prawidłowej wymowy. Do jego uczniów należeli m.in.: W. Piasecki, B. Dawison, L. Panczykowski, J.T. S. Jasiński, A. Stolpe, L. Halpertowa, T. Palczewska. Pracowity tłumacz, przełożył ponad dwadzieścia utworów dramatycznych.

Bonawentura Kudlicz (ID: psb.14252.1)

Rodzice

śluby i dzieci, wnuki, i do prawnuków

Najbliżsi sławni ludzie (wg kryterium PSB)

Uwagi

Thank you for using
my website Sejm-Wielki.pl

Bonawentura Kudlicz (ID: psb.14252.1)

Rodzice

śluby i dzieci, wnuki, i do prawnuków

Najbliżsi sławni ludzie (wg kryterium PSB)

Uwagi

Thank you for usingmy website Sejm-Wielki.pl

Thank you for using
my website Sejm-Wielki.pl