Najbliżsi sławni ludzie (wg kryterium PSB)

W stopniach ° wyrażona liczba ogniw w łańcuchu, w którym każda następna osoba jest dzieckiem, rodzicem lub małżonkiem poprzedniej;
wersja pełna (przy opłaconym abonamenice) pokazuje wykres powiązania; w wersji darmowej kliknięcie prowadzi do strony o danej osobie.

1. LESZCZYŃSKI Stanisław Andrzej (1856-1914) adwokat, działacz oświatowy i polityczny 1°
2. SZYMANOWSKA Zofia (1825-1870), malarka 3°
3. BOGUCKI Ludwik (1829-1906) przyrodnik 3°
4. SZYMANOWSKA Marianna (1789-1831), pianistka, kompozytorka 3°
5. SOMMER Wojciech (ok. 1780-1842) kupiec, założyciel Resursy Kupieckiej oraz prezes Izby Handlowej i Rękodzielniczej w Warszawie 4°
6. MICKIEWICZ Władysław Józef (1838-1926) biograf Adama Mickiewicza, tłumacz, publicysta 4°
7. MICKIEWICZ Józef Teofil (1850-1938) pianista, pedagog, publicysta we Francji 4°
8. MALEWSKI Franciszek Hieronim (1800-1870) filomata, prawnik, założyciel Tygodnika Petersburskiego 4°
9. BRZEZIŃSKA Filipina (1800-1886) kompozytorka, pianistka 4°
10. MICKIEWICZ Adam Bernard (1798-1855) poeta 4°
11. GORECKA Maria Helena (1835-1922) pisarka, działaczka filantropijna 4°
12. LENARTOWICZ Teofil Aleksander (1822-1893) poeta, rzeźbiarz 4°
13. JANTZEN Kazimierz (1885-1940) astronom, meteorolog 5°
14. SZYMANOWSKI Wacław (1821-1886), dziennikarz, publicysta, dramaturg 5°
15. BRZEZIŃSKI Kazimierz (1824-1876) prawnik 5°
16. MIERCZYŃSKI Stanisław (1894-1952) kompozytor, skrzypek, etnograf, inżynier rolnik 5°
17. MALEWSKI Szymon (1759-1832) profesor prawa, ekonomii politycznej, rektor Uniwersytetu Wileńskiego 5°
18. GORECKI Ludwik Władysław (1863-1936) lekarz 5°
19. GORECKI Tadeusz (1825-1868) malarz 5°
20. GUERIN Laura (1817-1883) pedagog 6°

Uwagi

• Elżbieta Sęczys, Szlachta wylegitymowana - le.1967.1.2 - Leszczyński h. Korczak
  Elżbieta Sęczys, Szlachta wylegitymowana - le.1967.1.5a - Leszczyński h. Korczak
  Epitafium na cm. Powązkowskim:

  Ś.P. JAN NEPOMUCEN
  LESZCZYŃSKI
  UR. W KALISZU 10 MAJA 1806
  B. OFICER WOJSK POLSKICH
  PRZEŁOŻONY ZAKŁADU NAUKOWEGO MĘSKIEGO
  ZMARŁ 28 GRUDNIA 1886
  
  Polski Słownik Biograficzny t. 17 str. 119: psb.15085.1
  Polski Słownik Biograficzny t. 17 str. 144: psb.15103.2
  Polski Słownik Biograficzny t. 50 str. 47: psb.34208.5
  Rafał Gerber, Studenci Uniwersytetu Warszawskiego 1808-1831. Słownik biograficzny (str. 119): Leszczyński Jan Nepomucen, Wydział Prawa i Administracji, sekcja Prawa i Admin., wpis 11 IX 1824
  Syn Antoniego Skarbek-Leszczyńskiego i Józefy Niklewicz. Ojciec był właścicielem murowanej kamienicy nr 2 na Rynku kaliskim. W 1812 został mianowany honorowym radcą przy Radzie Municypalnej kaliskiej. Dziadek jego, Jan Skarbek-Leszczyński, był posesorem dóbr Morżków w woj. sandomierskim. Jan Nepomucen uczęszczał w 1812-1814 do prywatnej 2-klasowej szkoły Niemca Fechnera z jęz. wykładowym polskim. W 1816-1824 był uczniem szkoły woj. kaliskiej, jednej z najlepszych w kraju, kierowanej przez wybitnego pedagoga, rektora ks. Ignacego Przybylskiego, któremu L. poświęcił dużo miejsca i dużo serca w pisanym przez siebie w 78 roku życia Curriculum vitae. Szkołę kaliską ukończył 28 VII 1824, a w grudniu 1828 został magistrem prawa i admin. W 1826, w czasie studiów, brał udział w organizowaniu manifestacji na pogrzebie Stanisława Staszica i napisał wówczas Elegię na zgon J. W. Stanisława Staszica. Po studiach, od października 1828 był zatrudniony w Komisji Rząd. Przych. i Skarbu, a w lutym 1830 otrzymał nominację na sekretarza sekcji prawnej Wydziału Lasów i Dóbr Państwowych. Czynny w powstaniu, ogłosił w grudniu 1830 Proklamację do Polaków i Odę, deklamowaną w Teatrze Narodowym dnia 15 grudnia 1830 r. po koncercie Józefa Krogul-skiego. Wznowił i opatrzył przedmową głośną broszurę Czy Polacy mogą się wybić na niepodległość. W 1831 był członkiem Tow. Patriotycznego. Zatrudniony w randze oficera w instytucjach zaopatrzenia wojska, a po kapitulacji Warszawy i opuszczeniu przez wojsko Modlina, pozostał w Modlinie jako inspektor generalny magazynów tej twierdzy. W lipcu 1832 został dyscyplinarnie zwolniony z pracy w Wydziale Lasów i Dóbr Państwowych bez prawa ubiegania się o posadę rządową. Objął więc funkcję domowego nauczyciela synów Rajmunda Rembielińskiego, prezesa woj. mazowieckiego, z którymi wyjechał na 6 lat do Drezna, i w ten sposób rozpoczął długoletnią działalność pedagogiczną. W 1838 wrócił do Warszawy i został zaangażowany do Orsettich w Wyszewie (Łęczyckie) jako nauczyciel. W 1841 otrzymał prawa nauczyciela prywatnego języków, historii i geografii. We wrześniu 1843 otrzymał od kuratora okr. nauk. warszawskiego, gen. Okuniewa, zgodę na otwarcie w Warszawie 3-klasowej szkoły wyższej męskiej i otworzył ją przy ul. Długiej 12 w domu aptekarza Ferdynanda Wernera. Z początku szkoła miała tylko dziewięciu uczniów, ale w latach rozkwitu, po r. 1860 było ich już stu. W 1844 szkolę filologiczną przekształcił na 4-klasową, a później 5-klasową szkołę realną, zachowując jednak nadal na wysokim poziomie przedmioty filologiczne. W latach późniejszych szkoła przeniosła się na ul. Świętojerską 22, a w 1864 na Nowolipki (róg Dzikiej). W ciągu przeszło 30 lat szkoła ta, kierowana przez wybitnego pedagoga, wykształciła blisko 3000 uczniów. Jej wychowankami byli m. in.: Józef Brandt, Zygmunt Gloger, Stanisław Lesznowski, Leopold Meyet, Józef Reszke. Uczniem jej był również najmłodszy syn A. Mickiewicza, który pobierał naukę w szkole swego wuja. Leszczyński od 1845 do 1863 co roku ogłaszał drukiem sprawozdania i programy swej szkoły. Był przyjacielem młodzieży, opiekunem niezamożnych uczniów (około 10% uczył darmo, wielu korzystało z ulg w opłacie). W nekrologach warszawskiej prasy podkreślano tę stronę działalności L., przypominając, że dawał w swym głośnym niegdyś pensjonacie schronienie i naukę wielu biedakom. Echa tej działalności odnajdujemy również w jego korespondencji. Poza pracą pedagogiczną zajmował się również pracą literacką. W 1843 wydał opartą na dziełach Forstera i Humboldta Rozprawę historyczną o Kolumbie. Drukował artykuły w „Bibliotece Warszawskiej” i „Pielgrzymie” Ziemięckiej. Pisał i publikował wiersze okolicznościowe z okazji śmierci znajomych mu ludzi. W 1861 popierał, jednakże wstrzemięźliwie, demonstracje patriotyczne. W kwietniu 1861 mimo to otrzymał Order Św. Stanisława kl. III. Ożeniony był z przyrodnią siostrą Celiny Mickiewiczowej i Teofilowej Lenarto-wiczowej, Anielą Szymanowską i dzięki temu utrzymywał stosunki zarówno z rodziną Adama, jak Lenartowicza. W 1861 gościł u siebie Władysława Mickiewicza. W 1855-1863 był radcą komitetu właścicieli listów zastawnych Tow. Kredytowego Ziemskiego i członkiem Tow. Rolniczego w Król. Pol. W 1877, po śmierci żony, odstąpił szkołę Wojciechowi Górskiemu, którego późniejsza działalność przysłoniła bezsprzecznie ogromne zasługi L. Zmarł w Warszawie i został pochowany na Powązkach. Pozostawił 2 synów i 4 córki. Syn Stanisław Andrzej Wiktor był znanym adwokatem i działaczem oświatowym oraz politycznym w Warszawie, m. in. w Tow. Biblioteki Publicznej. Pozostawił Diariusz z czasów pobytu w Nałęczowie, Oporowie i Warszawie w 1883-1884 r. Byli jego uczniowie ufundowali na jego cześć tablicę pamiątkową w Kościele Kapucynów w Warszawie.
  n.16286a Nekrologia Minakowskiego (16286)
  n.23938 Nekrologia Minakowskiego (23938)
  n.47993o Nekrologia Minakowskiego (47993)
  n.6096o Nekrologia Minakowskiego (6096)

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Przodkowie - Drzewo ("64")
  
  
• Potomkowie - Drzewo
  
  
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim