„Słownik biograficzny teatru polskiego 1900-1980”, t. II, PWN Warszawa 1994:
BADUSZKOWA Danuta, właśc. Karolina Helena B., z domu Dostalikowa, 2° v. Korzeniowska (10 X 1919 Stryj - 15 XII 1978 Gdynia), reżyser, dyrektor teatruByła córką Bogdana Dostalika, dyr. browaru na Morawach i jego żony Heleny, żoną aktora Józefa
Korzeniowskiego (ślub w 1958). Uczyła się gry na fortepianie u W. Głuszkiewicz we Lwowie. W 1937 zdała tu maturę i zamierzała studiować na Wydz. Sztuki Aktorskiej warsz. PIST-u, ze względów rodzinnych pozostała jednak we Lwowie. W 1937-40 studiowała tam w Akademii Handlu Zagranicznego. Podczas okupacji niem. pracowała fizycznie. Po wojnie osiedliła się na Śląsku. W 1945-52 występowała jako aktorka i recytatorka w imprezach organizowanych przez Tow. Wiedzy Powszechnej i ARTOS, prowadziła także zespoły amatorskie. Ukończyła kursy specjalistyczne i uzyskała uprawnienia reżysera I kategorii ochotniczych zespołów teatralnych. W 1952 prowadzony przez nią zespół otrzymał I nagrodę na festiwalu zespołów amat. w Warszawie. Po tym sukcesie została skierowana na praktykę reżyserską do T. im. Wyspiańskiego w Katowicach; odbywała ją u R.
Zawistowskiego do 1955. W 1954 uzyskała uprawnienia reżysera przedstawień muzycznych. Od 1 VII 1955 do 31 I 1958 pracowała na stanowisku asystenta reżysera, a potem reżysera w Operetce Śląskiej w Gliwicach. Zrealizowała tam swoje pierwsze przedstawienia: „Cnotliwą Zuzannę” (1955), „Dyrektora teatru”, „Rose-Marie” i „Przygodę w Rio” (1956). W przygotowaniu tych premier współpracowała m.in. z takimi wybitnymi dyrygentami, jak W.
Rowicki, K.
Stryja, J.
Procner. Gościnnie reżyserowała w T. Muzycznym w Poznaniu, m.in. „Wesołą wdówkę” (1956), „Hrabinę Maricę” (1957),” Fajerwerk” (1958). Należała do inicjatorów powołania T. Muzycznego w Gdyni i od marca 1958 do września 1959 pracowała w nim na etacie reżysera; zrealizowała cztery prem. przy muz. współpracy dyrygentów: K. Stryi („Bal w operze”, „Piękna Galatea"), W. Rowickiego („Orfeusz w piekle"), B. Wodiczki („Domek trzech dziewcząt"). Od 1 IX 1959 do 31 VIII 1961 i od 1 IX 1963 do 31 XII 1965 pracowała jako reżyser w łódz. T. Muzycznym. Od 1 V 1961 do 1 I 1964 była kier. artyst. T. Muzycznego w Gdyni i powróciła na to stanowisko 1 VI 1965, a od 1 IX 1973 została jego dyrektorem. W sez. 1966/67 zorganizowała przy tym teatrze studio dla aktorów operetkowych, dające uprawnienia zawodowe. Dążyła do poszerzenia pol. repertuaru teatru muz., zamawiała u kompozytorów i literatów musicale i komedie muz., przygotowywała pol. prem. obcych dzieł. W Gdyni reżyserowała m.in. takie operetki, jak: „Rinaldo” (1966),” Cygańska miłość” (1967), „Gejsza” (1968), „Madagaskar” (1968, była współautorką libretta), „Diabeł nie śpi „(1970), „Kraina uśmiechu” (1971), „Pan Zagłoba” (1972),"Pancerni i pies” (1973), „Lili chce śpiewać” (1974),"Promises, promises” (1976). Reżyserowała gościnnie: w Operetce Warszawskiej (1961), T. Muzycznym w Szczecinie (1963), Operze i Operetce w Bydgoszczy (1962, 1966), Operze Bałtyckiej (1964, 1969, 1973), T. Wielkim w Poznaniu (1963, 1964, 1965, 1966, 1973, 1975, 1977), T. Wielkim w Łodzi (1967, 1970, 1971), T. Wielkim w Warszawie (1966, 1968, 1971, 1974), a także za granicą: w czeskim Cieszynie, Kijowie i Leningradzie. W Leningradzie w 1975 otrzymała nagrodę publiczności za reżyserię” Żołnierza i madonny” w T. Małym Opery i Baletu. W ciągu trzydziestu trzech lat działalności artyst. wyreżyserowała sto osiem przedstawień oper i operetek, w tym trzydzieści premier pol., obok wspomnianych wyżej:"Rinaldo”, „Promises, promises”, „Pan Zagłoba”, takie, jak: „Katarzyna Izmajłowa” (1965), „Białowłosa” (1971), „Chłopi” (1974), „Sen nocy letniej” B. Brittena (1977). Dokonywała przekładów i adaptacji librett („Król włóczęgów”, „Cygańska miłość”, „Kraina uśmiechu”, „Białowłosa"). Współpracowała z Zespołem Estradowym Marynarki Wojennej „Flotylla”, reżyserowała telew. programy muz. i lit. oraz koncerty Ogólnopol. Festiwalu Piosenki „Sopot 1972”. Cechowała ją energia, pomysłowość i silna wola. We własnym zespole cieszyła się dużym autorytetem. T. Muzyczny w Gdyni za czasów jej dyrekcji miał własne oblicze artyst. i zwany był „teatrem Baduszkowej”. Doprowadziła do wybudowania dla swojej placówki jednego z najpiękniejszych powojennych gmachów teatr. w Polsce, choć otwarcia jego nie doczekała. Współpracowała z wybitnymi muzykami i plastykami. Miała własną koncepcję nowoczesnego t. muz. i konsekwentnie ją realizowała. Uważała, że jest w nim miejsce dla liryki i dla farsy, dla komedii muz., musicalu i operetki klasycznej. Traktowała na równi wszystkie elementy t. muzycznego. Jako reżyser potrafiła narzucić śpiewakom rygory dobrego warsztatu aktorskiego i grę z dystansem; jej przedstawienia były na ogół dowcipne i efektowne. Opublikowała w „Teatrze” (1973 nr 7) artykuł pt.” Nowoczesny teatr muzyczny”.
Karolina Helena Dostalik
(ID: teatr.4421.1)
