Walerian Bierdiajew (ID: teatr.11965.1)

Uwagi

• „Słownik biograficzny teatru polskiego 1765-1965”, t. I, PWN Warszawa 1973:

  BIERDIAJEW Walerian (7 III 1885 Grodno - 28 XI 1956 Warszawa), dyrygent, dyr. teatru
  Był synem Waleriana B. i Aleksandry z Sokołowskich. Po ukończeniu politechniki w Kijowie odbył studia muz. w konserwatorium w Lipsku. Debiutował w 1906 w Lipsku dyrygując wykonaniem opery „Eugeniusz Oniegin”. Potem był dyrygentem wielu orkiestr symfonicznych i operowych w Rosji, m.in. w Petersburgu, Odessie, Charkowie, Kijowie, Moskwie i Kisłowodsku. Do Polski przyjechał w 1921; zamieszkał w Warszawie i pracował jako dyrygent orkiestr symfonicznych. W 1925 na zaproszenie rządu radzieckiego wyjechał do ZSRR. Był tam dyrygentem Filharmonii w Leningradzie, a następnie oper w Kijowie, Charkowie, Odessie i Swierdłowsku oraz profesorem konserwatorium w Kijowie. W 1927 powrócił do Polski i został dyrygentem Filharmonii Warszawskiej. Dyrygował też dorywczo w T. Wielkim w Warszawie, m.in. wykonaniem „Damy pikowej” (5 II 1927), „Eugeniusza Oniegina” (11 II 1927), „Aidy” (26 IV 1928) i „Carmen” (29 III 1930). We wrześniu 1930 został przez A. Popławskiego zaangażowany na stałe do T. Wielkiego. Dyrygował tu do 1939, m.in. wykonaniem oper: „Konrad Wallenrod”, „Borys Godunow”, „Lohengrin”, „Parsifal”, „Madame Butterfly”, „Hugonoci”, „Cyrulik sewilski”, „Jazzband, murzyn i kobiety”, „Świtezianka”, „Legenda o Józefie”. W 1930 został także prof. Konserwatorium Warszawskiego. Wykształcił wielu znanych pol. dyrygentów, m.in. T. Kiesewettera, A. Malawskiego, T. Wilczaka i B. Wodiczkę. Dyrygował także wykonaniem kilku przedstawień studentów konserwatorium: „Wesele Figara” (1933), „Don Juan”, „Wesołe kumoszki z Windsoru” (1935), „Jaś i Małgosia” (1938), „Il Matrimonio Segreto” (1939). Podczas II wojny świat. był dyrygentem orkiestry T. Miasta Warszawy. W 1945-1949 był dyr. Filharmonii Krakowskiej. Równocześnie (od 1948) prowadził scenę operową w Krakowie. Od 24 IX 1949 objął dyrekcję Opery Poznańskiej i kierował nią do 1954. Wystawiono tam wówczas m.in. „Halkę”, „Borysa Godunowa”, „Śnieżynkę”, „Bunt żaków”, „Straszny dwór”, „Kniazia Igora” oraz balety „Swantewit” i „Z chłopa król”. 20 V 1952 B. obchodził jubileusz czterdziestopięciolecia pracy artystycznej. Od 21 XII 1952 do 3 I 1953 zespół pozn. pod jego kier. występował gościnnie w Moskwie. Od października 1954 do końca życia B. był dyr. Opery Warszawskiej. Posiadał w swym repertuarze ponad sto zrealizowanych oper. Rozwijał szeroką działalność koncertową występując m.in. w Szwecji, Niemczech, Bułgarii, Rumunii, na Łotwie i na Węgrzech. Od 1945 był prof. dyrygentury w wyższych szkołach muzycznych w Krakowie, Poznaniu i Warszawie. Uczniami jego byli w tym czasie m.in.: H. Czyż, J. Kurczewski, S. Stuligrosz, J. Wiłkomirski. Dwukrotnie otrzymał Nagrodę Państwową (1951 -II st., 1955 - I st.).
  
  „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 1: teatr.11965.1
  S. Łoza, Czy wiesz kto to jest, Warszawa 1938 - loza.5085

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Przodkowie - Drzewo ("64")
  
  
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim