Uwagi
Katalog kierowniczych stanowisk partyjnych i państwowych PRL art. 52a pkt. 8 ustawy z dnia 18 grudnia 1998 r. o Instytucie Pamięci Narodowej – Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu (Dz.U.2023.102 t.j.):
W PZPR od 15.12.1948 roku. Wojskowy zawodowy od 12.12.1944 do 24.09.1985r., generał dywizji od 1.10.1974r. Służbę wojskową rozpoczął ochotniczo w 4 Zapasowym Pułku Piechoty, następnie w szeregach 2 Pułku Piechoty bierze udział w walkach, m.in. o Warszawę i nad Odrą, podczas walk ranny. Po ukończeniu Oficerskiej Szkoły Piechoty Nr 2 (09.1945r.) i Centrum Wyszkolenia Piechoty (11.1948r.) - tamże p.o. Kierownika WF i wykładowca wyszkolenia strzeleckiego, w czasie od 26.02.1948r. do 3.11.1950r. Po ukończeniu Akademii Wojskowej Wojsk Pancernych im. J.W.Stalina (w Moskwie), studia w latach 1950-1954, służba w wojskach pancernych, w okresie 31.01.1955 do 31.07.1968r., w tym czasie na stanowiskach: od szefa sztabu pułku do dowódcy 5 Saskiej Dywizji Pancernej (03.1967-07.1968). Na stanowiskach p.o. szefa i Szefa Służby Czołgowo-Samochodowej MON od 1.08.1968 do 22.02.1973r. W latach 1975-1984 w Śląskim Okręgu Wojskowym, na stanowiskach od Szefa Sztabu Okręgu-Zastępcy Dowódcy Okręgu do dowódcy Śląskiego Okręgu Wojskowego, w okresie od 13.03.1977 do 17.10.1984r. W czasie referendum w 1947r. Kierownik Grupy Ochronno-Propagandowej 4/48, działającej na terenie woj. gdańskiego. Aktywista partyjny, między innymi, „sekretarz egzekutywy POP PZPR przy Akademii im. Stalina” w 1953 roku, „członek Komitetu POP w sztabie Dywizji (b.b.d.) w 1956 roku”, delegat na VII i VIII Zjazd PZPR. IPN BU 2216/2, s. 3, 4-5, 8, 10-11, 17, 60, 74, 92, 93, 127.
Kto jest kim w Polsce, Interpress 1984
Zawód: generał dywizji
Edukacja: studia: Akademia Broni Pancernej, ZSRR 1954.
Biografia Pracownik stacji kolejowej, Mołodeczno 1942-44; żołnierz LWP 1944- ; dowódca plutonu, wykładowca, zastępca dowódcy, następnie dowódca dywizji, szef służby czołgowo-samochodowej MON 1968-73, szef Inspekcji Sił Zbrojnych 1973-75, zastępca dowódcy, dowódca Śląskiego Okręgu Wojskowego 1975- ; gen. brygady 1968, gen. dywizji 1974
Członkostwo: czł. WRON 1981-83; czł.: PPR 1946-48, PZPR 1948- ; poseł na Sejm
Odznaczenia: Krzyż Komandorski i Kawalerski OOP, Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari, Order Sztandaru Pracy I kl., Medal „Za udział w walkach o Berlin” i inne odznaczenia krajowe i zagr.
Dorobek: Publikacje: liczne prace z zakresu taktyki i szt. operacyjnej.
Prywatnie: Ulubione zajęcia: bezpośredni kontakt z przyrodą, pielęgnacja ogródka kwiatowego.
Adres: Dowództwo Śląskiego Okręgu Wojskowego, Wrocław 27.
ipn.61310 http://katalog.bip.ipn.gov.pl/showDetails.do?idx=A&katalogId=1&subpageKatalogId=1&pageNo=1&nameId=25331&osobaId=61310& Rapacewicz Henryk ur. 10.11.1926, Mołodeczno
sejmprl.5568 http://bs.sejm.gov.pl/ Rapacewicz Henryk (1926-1991); wojskowy zawodowy; Generał dywizji Wojska Polskiego.
W 1944 powołany do służby wojskowej, skierowany do 4 zapasowego pułku piechoty. Brał udział w walkach na szlaku bojowym: Warszawa, Wał Pomorski, Odra, kontuzjowany pod miastem Wolin. Po wyleczeniu skierowany do Oficerskiej Szkoły Piechoty nr 2, którą ukończył 30.09.1945 jako chorąży. Następnie dowódca plutonu strzeleckiego w 55 pułku piechoty w Braniewie. W marcu 1947 skierowany na kurs dowódców kompanii w Centrum Wyszkolenia Piechoty, który ukończył w listopadzie 1948 w stopniu kapitana i pozostał w Wyższej Szkole Piechoty. Pełnił tam kolejno funkcje: kierownika wyszkolenia fizycznego, następnie asystenta wykładowcy i wykładowcy wyszkolenia strzeleckiego. W 1950 skierowany na studia do Akademii Wojsk Pancernych w ZSRR, które ukończył w 1955. Po powrocie do Polski został szefem sztabu 2 Sudeckiego pułku czołgów w Opolu. W l. 1955–1967 pełnił funkcje w Pomorskim Okręgu Wojskowym i Śląskim Okręgu Wojskowym, kolejno jako szef wydziału operacyjnego 19 Dywizji Pancernej w Gubinie oraz szef sztabu 20 Dywizji Pancernej w Szczecinku. W l. 1965–1967 dowodził 5 Saską Dywizją Pancerną w Gubinie. W 1968 awansował na stopień generała brygady. Od 02.07.1968 szef Służby Czołgowo-Samochodowej MON. W l. 1973–1975 był szefem Inspekcji Sił Zbrojnych. W 1974 awansowany na stopień generała dywizji. W l. 1975-1984 był dowódcą Śląskiego Okręgu Wojskowego. W l. 1981–1983 członek Wojskowej Rady Ocalenia Narodowego. Od 1946 członek PPR, od 1948 członek PZPR. W 1985 przeszedł w stan spoczynku.
|
|
Henryk Rapacewicz
(ID: sejmprl.5568)
