Sejm-Wielki.pl [start]
M.J. Minakowski, Genealogy of the Descendants of the Great Sejm
Zaloguj się contact
Name Surname: 

M Emilian Deryng (ID: psb.4199.1)

Koligacja (szukanie pokrewieństwa) z: najkrótsza linia przodkowie
n.p. Mieszko I, Czesław Miłosz, Maria Skłodowska-Curie, Karol Wojtyła, Bronisław Komorowski, Marek Minakowski
Teść potomka uczestnika Sejmu Wielkiego
Ranking WGM: 211.592 (top 18%), Liczba łóżek od MJM: 19 [wyłącz kolorowanie] [?]


bohater PSB i Wiki, człowiek teatru

ilustracja

Rodzice

ilustracja
  • Zaloguj się
  • Urodzony prawdopodobnie w roku 1790
  • zmarł
 
  • Zaloguj się
  • Urodzona prawdopodobnie w roku 1790
  • zmarła
rodzice Zaloguj się
?1790-
   Zaloguj się
?1790-
|    |
2    3



|
Emilian Deryng, bohater PSB, 1819-1895

śluby i dzieci, wnuki, i do prawnuków

ilustracja
  • żona (ślub: około 1850): Aleksandra Wiśniewska ?1830-, dzieci
    1. Ż Maria Dering bohater Wiki , człowiek teatru 1857-1918
       & Bogumił Walewski z Walewic h. Pierzchała (Kolumna) (linia: Bogumił Walewski lu.4607) , (linia: Kasper Walewski lu.4762) , (linia: Michał Walewski 8.192.199) 1859-1906 dzieci
    2. M Zaloguj się ?1860-
       & Zaloguj się ?1860- dzieci
    3. M Zaloguj się człowiek teatru ?1863-1892/
  • Rodzeństwo, bratankowie lub siostrzeńcy/bratanice lub siostrzenice

    1. M Zaloguj się ca 1817-
    2. **Emilian **

    Najbliżsi sławni ludzie (wg kryterium PSB)

    W stopniach ° wyrażona liczba ogniw w łańcuchu, w którym każda następna osoba jest dzieckiem, rodzicem lub małżonkiem poprzedniej;
    wersja pełna (przy opłaconym abonamenice) pokazuje wykres powiązania; w wersji darmowej kliknięcie prowadzi do strony o danej osobie.

    1. DERYNG Bohdan Jerzy (1885-1935) inżynier
    2. CHLEBOWSKI Bronisław (1846-1918) historyk literatury, redaktor
    3. NOWICKI Seweryn Eugeniusz (ok. 1858-1911) aktor, Śpiewak, reżyser
    4. PALMART Aleksander (ok. 1811-1833) partyzant
    5. ROMOCKI Ludwik (1872-1927) prawnik, literat
    6. CHLEBOWSKI Jan (1810-1864) lekarz
    7. STARZYŃSKI Mieczysław Alfons (1891-1941), podpułkownik dyplomowany Wojska Polskiego, dyplomata, dziennikarz
    8. STARZYŃSKI Roman Leon (1890-1938), działacz niepodległościowy, major dyplomowany Wojska Polskiego, dyrektor naczelny Polskiej Agencji Telegraficznej i Polskiego Radia
    9. STARZYŃSKI Stefan Bronisław (1893-ok. 1943), działacz niepodległościowy, oficer Wojska Polskeigo, ekonomista, polityk, prezydent Warszawy
    10. ROMOCKI Paweł Nepomucen (1880-1940) inżynier technolog, minister komunikacji, działacz gospodarczy
    11. MOROZOWICZ-SEROCZYŃSKA Maria (1890-1958) działaczka PSL
    12. SZEMBEK Piotr (1788-1866) generał w powstaniu listopadowym
    13. BŁESZYŃSKI Kazimierz (XVIII w.) działacz sejmikowy
    14. BŁESZYŃSKI Ignacy (zm. 1813/15) uczestnik insurekcji 1794
    15. ŁUBIEŃSKA Konstancja (1798-1867) literatka, publicystka
    16. KRETKOWSKI Jakub Zygmunt (ok. 1740-1810) starosta grodzki przedecki
    17. BZOWSKI Janota Jacek (1750-1808) ziemianin, polityk
    18. SZEMBEK Antoni (1671-1738) podkomorzy krakowski, działacz sejmikowy
    19. JORDAN Albrecht (1725-1793) pijar
    20. SZEMBEK Ignacy (zm. 1835) poseł na Sejm Wielki

    Uwagi

    • „Słownik biograficzny teatru polskiego 1765-1965”, t. I, PWN Warszawa 1973:

      DERYNG, Diring, Emil, Emilian (26 II 1819 Warszawa - 3 XII 1895 Lwów), aktor, reżyser, dyr. teatru
      Formę nazwiska Diring podaje tylko akt urodzenia. Imię Emilian podał jedynie L. Simon w PSB. Spotykana w źródłach data ur. 3 III 1818 jest błędna; sam D. twierdził mylnie, że urodził się w 1821. Był synem nauczyciela gimn. Jana D. i Teresy z Putzów, ojcem => Marii D. i => Bronisława Bronisławskiego. Rodziców stracił wcześnie i wychowywał się w Warszawie w domu babki. Od 1838 uczył się w warsz. Szkole Dramatycznej pod kier. B. Kudlicza. W 1839 występował w zespole W. Raszewskiego w Radomiu, w 1840 w zespole T. Krajewskiego w Siedlcach i Lublinie. W 1841 wystąpił dwukrotnie w Warszawie: 16 VII w T. Rozmaitości w roli Leona („Dwa pojedynki"), a 13 VIII w T. Wielkim w roli Jana („Jan"). Następnie (1841-43) grał w Grodnie w zespole W. Schmidkoffa i w Druskiennikach. Od początków 1843 prawdopodobnie występował w t. wileńskim. W 1844 zagrał w warsz. T. Rozmaitości trzy role: 20 VII Filipa („Noc i poranek"), 28 VII Henryka („Szpada mojego ojca"), 7 VIII Wacława („Stara romantyczka") i od 1 IX 1844 został zaangażowany. W Warszawie występował do września 1845 (ostatni występ 15IX w roli Wacława - „Gwiaździarka"), po czym wziąwszy (od 1 X tego roku) sześciomiesięczny urlop, wyjechał do Wilna. Osiadł tu na stałe, zaangażował się do t. wil. i grał na tej scenie do 1864 tj. do zamknięcia t. pol. przez władze rosyjskie. W Wilnie miał emploi „tragika"; wybił się wkrótce na czoło zespołu i był bardzo ceniony, nie tylko jako aktor, ale także jako szlachetny człowiek i patriota. Tutaj też ożenił się z Aleksandrą Wiśniewską (Wiszniewską). W 1864 powrócił do Warszawy i wystąpił gościnnie w WTR: 5 I 1865 w roli Romana („List żelazny"), III - Rafaela („Kobiety z kamienia"), 4 III - Oskara („Trzydzieści lat, czyli Życie szulera"), ale nie został zaangażowany. W sez. 1865/66 (do 17 IV 1866) występował w t. krak., a od 18 V do 1VI 1866 gościnnie w t. lwowskim. Latem 1866 nie mając środków do życia zorganizował w Krakowie t. dziecinny (lipiec), w którym występowała m.in. jego córka Maria, oraz przedstawienia amatorskie, w których sam brał udział (wrzesień). 19 XI 1866 odbyło się w t. krak. przedstawienie jego dramatu „Perła uroniona” na benefis autora. W tymże miesiącu uzyskał pozwolenie na zorganizowanie t. w Galicji Zach., ale brak informacji o powstaniu takiego zespołu. Od marca 1867 do 1868 występował w zespole M. Stengla, m.in. w Stanisławowie, Brzeżanach, Tarnopolu, Lwowie, Przemyślu, Jarosławiu, Tarnowie; grał m.in. Jana Kazimierza („Mazepa"), Botwela („Maria Stuart” J. Słowackiego), Majora („Fantazy"), Ministra („Rozbójnik salonowy"); także reżyserował. W sez. 1868/69 grał w t. w Krakowie. 30 V 1869 w Wieliczce (gdzie D. od 1868 do 1870 był reżyserem w prywatnym t. organizowanym przez hrabiów Russockich), odbył się jego jubileusz dwudziestopięciolecia pracy scen.; w przedstawieniu na dochód jubilata wystąpiła H. Modrzejewska w roli Hrabiny de Meyran („Ciężka próba"). Od 25 I 1870 do końca sez. znowu występował w Krakowie, a od jesieni 1870 do 1876 w t. lwowskim. Następnie przyjechał wraz z córką Marią do Warszawy, ale nie występował. Od 13 XII 1876 do 12 VI 1878 był reżyserem dramatu i komedii WTR. Na stanowisku tym wykazywał zbyt mało energii i inicjatywy i pogłębił raczej zamęt panujący w zespole.
      24 VIII 1878 otworzył w Warszawie prywatną Praktyczną Szkołę Dramatyczną w sali teatr. w gmachu Tow. Dobroczynności. Pełnił w szkole funkcje dyr. i prof. przedmiotów praktycznych (także przed 1878 udzielał lekcji gry scenicznej). Pierwszy popis uczniów tej szkoły odbył się 21 VI 1879 w nowo wzniesionym przez K. Granzowa budynku t. (później T. Małego) przy ul. Daniłowiczowskiej. By zdobyć środki pieniężne na utrzymanie szkoły, od listopada 1879 organizował z uczniami co wtorek przedstawienia (płatne, ale bez afiszów), a także wyjeżdżał z nimi na występy na prowincję. Występowano: w Łodzi (koniec 1879), w Warszawie w t. Granzowa (6 1-23 VI 1880), w Płocku (od 2 VII 1880), we Włocławku (druga pot. lipca 1880), w Łowiczu (1880), w Siedlcach (październik 1880), w Piotrkowie (od ok. 6 III do 12 III 1881 i jeszcze w maju tego roku), w Kaliszu (od 4 VI 1881 do stycznia 1882), w Rawie Mazowieckiej (marzec 1882), w warsz. t. ogr. Nowe Tivoli (4-31 VII 1882), w Częstochowie (sierpień 1882). Nie posiadając nigdy poparcia czynników rządowych i napotykając ciągłe trudności finansowe w 1883 był zmuszony zamknąć szkołę, choć dał jeszcze kilka przedstawień szkolnych: jesienią 1883 w Łowiczu, a od 17 VIII 1884 w Łodzi. W 1884 wyjechał do Galicji; we wrześniu występował w Rzeszowie i Tarnowie, 20 X 1884 w Krakowie, 18 IV 1885 w Przemyślu deklamował na wieczorze ku czci J. Słowackiego; w kwietniu 1886 występował wraz z synem Bronisławem w Rzeszowie (grali wyjątki z „Konfederatów barskich” i „Pana Jowialskiego"). Wkrótce osiadł na stałe we Lwowie. 25 V 1892 obchodził jubileusz pięćdziesięciolecia pracy aktorskiej (wg „Echa Muzycznego, Teatralnego i Artystycznego” - w Krakowie). W sierpniu 1892 organizował z synem przedstawienia teatr. w Zakopanem. W styczniu 1895 próbował stworzyć ze swych uczniów zespół objazdowy; otrzymał następnie zezwolenie na organizowanie latem cyklu przedstawień w galicyjskich uzdrowiskach, ale nie wiadomo nic o realizacji tych planów. Zmarł w zapomnieniu i niedostatku we Lwowie.
      Początkowo grał role „kochanków”, najczęściej w komediach. J.T.S. Jasiński pisał o nim: „Postać drobna, niewydatny wyraz twarzy, głos niezupełnie czysty, nie odpowiadały wymaganym warunkom do ról pierwszych kochanków, bohaterów”. Poza tym grze jego brakowało podobno naturalności, swobody, raził przesadą w wygłaszaniu kwestii, „osobliwie w rolach wyższych"; J. Kotarbiński nazywał go jednak „aktorem wytrawnym”. Występy na prowincji uczyniły z niego aktora wszechstronnego, zdolnego do podejmowania ról w różnorodnym repertuarze; wyspecjalizował się w rolach pozytywnych postaci z melodramatów. Ważniejsze role: Edgar (Oblubienica z Lammermooru"), Kean („Kean"), Kawaler d'Aubigny („Panna de Bella Isle"), Febus („Esmeralda"), Miller („Intryga i miłość"), Lord Gardiner („Maria Tudor"); miał wiele dobrych ról w dramatach J. Korzeniowskiego, jak np. Feliks („Okrężne"), Antoni („Żydzi"), Leszczyński („Zaręczyny aktorki"), Roziński („Dziewczyna i dama"), Licki („Majątek albo imię"). Napisał dwa podręczniki sztuki teatr.: „Dramaturgia praktyczna” (Lwów 1874) i „Krasomówstwo, deklamacja i scenika polska” (Kraków i Wieliczka 1885), kilka powieści, komediooperę „Gwiaździarka” oraz kilkanaście sztuk teatr. (m.in. „Z życia artysty”, „Blagiery"), w tym kilka dla młodzieży. Zostawił po sobie pamiętnik pisany w ostatnich latach życia we Lwowie, dotyczący pobytu na scenie wil. (rękopis pamiętnika znajduje się w Bibliotece Ukraińskiej Akademii Nauk we Lwowie). Szkoła D., a szczególnie jej program i metody nauczania (przestarzałe, zapożyczone od B. Kudlicza, z narzucaniem stylu gry, mimiki i gestu) były współcześnie nieraz krytykowane (szczególnie przez Władysława Bogusławskiego), ale uznawano, iż był doskonałym nauczycielem przedmiotów praktycznych i umożliwiał swym uczniom zdobycie dobrego warsztatu aktorskiego; na szczególnie wysokim poziomie stała w szkole nauka dykcji. Ze szkoły jego wyszło wielu wybitnych później aktorów, m.in. M. Frenkiel, E. Rygier, M. Wisnowska, A. Siemaszko, Z. Czaplińska, J. Chmieliński, W. Wojdałowicz, S. Knake-Zawadzki.

      „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 1: teatr.40551.2
      „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 1: teatr.70897.1
      „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 1: teatr.75725.2
      Polski Słownik Biograficzny t. 5 str. 129: psb.4199.1
      sw.91647 Informacja p. Ałły Żarkowej (z 9.5.2009)

    ...

    Baza danych na stronach www.sejm-wielki.pl to drobny wycinek Wielkiej genealogii Minakowskiego, sięgającej średniowiecza, zawierającej ponad 1.200.000 osób nawzajem skoligaconych, w tym znaczną część sławnych Polaków wszystkich epok; więcej na ten temat na Wielcy.pl .
    Baza jest uzupełniana codziennie
    — bardzo proszę o nadysłanie uzupełnień na adres mj@minakowski.pl . Z góry dziękuję!


    Serwisowi Sejm-Wielki.pl patronuje Stowarzyszenie Potomków Sejmu Wielkiego, działające pod patronatem Marszałka Sejmu RP.

    Znani: literaci, malarze, muzycy, aktorzy, dziennikarze, odkrywcy, historycy, wojskowi, filozofowie, ludzie Kościoła, prawnicy, politycy: przedrozbiorowi, dziewiętnastowieczni, przedwojenni, powojenni, współcześni, parlamentarzyści II i III RP oraz PRL, uczeni (członkowie akademii nauk): nauk społecznych, nauk biologicznych, nauk ścisłych, nauk technicznych, nauk rolniczo-leśnych, nauk medycznych, nauk o ziemi

    Cytuj: Marek Jerzy Minakowski, Wielka genealogia Minakowskiego (Wielcy.pl), wydanie z 28.03.2024.
    © 2002-2024 Dr Minakowski Publikacje Elektroniczne — Regulamin, polityka prywatności i cookie
    IP: 3.237.178.126