Jan Mieczysław Reszke (M.J. Minakowski, Genealogia potomków Sejmu Wielkiego)

„Słownik biograficzny teatru polskiego 1765-1965”, t. I, PWN Warszawa 1973:

RESZKE Jan Mieczysław, de Reszke (14 I 1850 Warszawa - 3 IV 1925 Nicea), śpiewak
Był synem Jana R., kontrolera Dyrekcji Drogi Żelaznej, i Emilii z Ufniarskich, znanej śpiewaczki amatorki, bratem - Edwarda R. i => Józefiny R. Naukę śpiewu pod kier. F. Ciaffeiego rozpoczął jeszcze jako uczeń gimnazjalny. W 1868 wyjechał ze swym nauczycielem do Turynu i rozpoczął studia pod kier. A. Cotogniego. Debiutował po pięciu latach w styczniu 1874 na scenie t. Fenice w Wenecji w barytonowej partii Alfonsa („Faworyta"). Krytyka przyjęła ten występ przychylnie, podkreślano dobre przygotowanie debiutanta. Po dwunastu występach w Wenecji został zaangażowany na sez. letni do opery włos. w Londynie. Po raz pierwszy wystąpił 7 IV 1874 w partii Alfonsa, potem śpiewał Neversa („Hugonoci"), Almavivę („Wesele Figara"), Walentego („Faust"). We wrześniu i październiku 1874 występował w Dublinie, w 1875 w Londynie. 31 X 1876 debiutował w Paryżu w partii Fra Melitone („Siła przeznaczenia"), następnie śpiewał partię Figara (Cyrulik sewilski). Wkrótce musiał przerwać występy z powodu choroby gardła. Po przebyciu operacji rozpoczął ponownie studia wokalne u J.B. Sbriglia. 9 XI 1879 debiutował jako tenor w operze madryckiej w partii Roberta („Robert Diabeł"); Józefina R. śpiewała w tym przedstawieniu partię Alicji. Występ ten jednak nie powiódł się i R. znowu na kilka lat usunął się ze sceny w dalszym ciągu kształcąc głos; „prowadził studia samodzielne, przysłuchując się wszystkim, przyjmując z cudzych metod to, co uznał za najlepiej odpowiadające warunkom swego głosu” (B. Romaniszyn). Tryumf odniósł 1 III 1884 śpiewając na premierze paryskiej partię Jana Chrzciciela („Herodiada"). W operze tej występowało całe rodzeństwo R. Ponowny sukces odniósł 30 X 1885 w partii Rodryga („Cyd"). Stał się wówczas ulubieńcem publiczności i zajął stanowisko pierwszego tenora w Operze paryskiej. Od 1887 wyjeżdżał stale z bratem Edwardem w sez. letnich na występy gościnne do Londynu. Śpiewał tam m.in. Radamesa („Aida"), Vasco da Gamę („Afrykanka"), Jana z Lejdy („Prorok"), Fausta („Faust"), Lohengrina („Lohengrin"), Romea („Romeo i Julia"), Waltera („Śpiewacy norymberscy"). W grudniu 1889 i styczniu 1890 występował gościnnie z bratem w Petersburgu, a w 1891 w Stanach Zjednoczonych. Do 1901 odwiedził Stany Zjednoczone jeszcze sześć razy, dając tam ogółem trzysta trzydzieści siedem występów. W 1893 przyjechał na występy do Warszawy, 19 V śpiewał tyt. partie w „Fauście”, 23 V w „Lohengrinie”, 26 V Romea („Romeo i Julia"). Były to prawdopodobnie jedyne jego występy w Polsce (w 1891 śpiewał tylko na zamkniętym koncercie zorganizowanym dla pary carskiej i zaproszonych gości). Honorarium warsz. przeznaczył w całości na cele filantropijne. Od 1893 pracował z Amherstem Weberem przygotowując z nim partie wagnerowskie, w których odniósł ogromny sukces. Mimo wielokrotnych zaproszeń nie wystąpił jednak nigdy w Bayreuth. W 1894-95 występował w Ameryce, w 1896 w Londynie, w 1896-97 w Ameryce, w 1897-98 w Paryżu, Petersburgu i Londynie, w 1898-99 w Ameryce, w 1899 w Londynie. W 1899-1900 nie występował. Tylko w lecie 1900 śpiewał pięć razy w Londynie. W sez. 1900/01 występował w Ameryce, w 1901 w Paryżu, a w 1902 w Monte Carlo. Następnie wycofał się ze sceny i otworzył w Paryżu szkołę śpiewu. Ostatnią jego partią był Canio („Pajace"). Po stracie jedynego syna w 1918 przeniósł swoją szkołę do Nicei.
Niektórzy uważali go za największego tenora XIX wieku. „Był to artysta wyprzedzający swą sztuką o całe dziesiątki lat współczesnych mu śpiewaków” - twierdził B. Romaniszyn. „Tajemnica jego wielkiej sztuki tkwiła nie tylko w mistrzowskim opanowaniu technicznej strony śpiewu, lecz i w niezwykle bogatej skali ekspresji charakterystycznej, w przebogatej palecie malarskiej głosu”. Często podziwiano wielostronność, która pozwalała mu odnosić tryumfy w tak różnorodnych partiach jak Tristana i Romea, Zygfryda i Don Ottavia, Otella i Kawalera de Grieux. Z pięknem głosu i doskonałą techniką wokalną łączył wielką kulturę interpretacji. „Nigdy jeszcze nie słyszałam - napisała o nim N. Melba - śpiewu uduchowionego tak głębokim wyrazem uczuciowym, tak skoordynowanego we wszystkich szczegółach, tak umiejętnie podkreślonego przez głęboko wyczutą i subtelną grę aktorską” (cyt. za B. Romaniszynem). Żoną jego była Marie Annę Henriettę de Goulaine.

Jan Mieczysław Reszke (ID: psb.25940.1)

Rodzice

śluby i dzieci, wnuki, i do prawnuków

Rodzeństwo, bratankowie lub siostrzeńcy/bratanice lub siostrzenice

Stryjowie lub wujowie oraz ciotki, i kuzynki

Najbliżsi sławni ludzie (wg kryterium PSB)

Uwagi

Thank you for using
my website Sejm-Wielki.pl