Sejm-Wielki.pl [start]
M.J. Minakowski, Genealogy of the Descendants of the Great Sejm
Zaloguj się contact
Name Surname: 

M Stanisław Knake-Zawadzki (ID: psb.11884.1)

Koligacja (szukanie pokrewieństwa) z: najkrótsza linia przodkowie
n.p. Mieszko I, Czesław Miłosz, Maria Skłodowska-Curie, Karol Wojtyła, Bronisław Komorowski, Marek Minakowski
Dalszy związek rodzinny z potomkami Sejmu Wielkiego (poza Genealogią potomków Sejmu Wlk.)
Uwaga! Tej osoby nie ma w Genealogii potomków Sejmu Wielkiego.
Dzięki uprzejmości autora zaglądasz teraz do Wielkiej Genealogii Minakowskiego (Wielcy.pl),
która jest od niej 10-krotnie większa (1.200.000 osób),
ale korzystanie z niej kosztuje 79 zł rocznie.
Zaloguj się
Autor za swoją pracę nie bierze ani grosza z budżetu państwa. Pomóż mu!

Ranking WGM: 297.284 (top 25%), Liczba łóżek od MJM: (brak koligacji) [wyłącz kolorowanie] [?]


bohater PSB, artykuł w Nekrologii, człowiek teatru

ilustracja

śluby i dzieci, wnuki, i do prawnuków

ilustracja
  • żona (ślub: około 1870): Zaloguj się, artykuł w Nekrologii ca 1857-1935, dzieci
    1. Ż Zaloguj się człowiek teatru 1880-1906/
    2. M Zaloguj się artykuł w Nekrologii , człowiek teatru 1882-1929
       & Zaloguj się ?1890-
    3. M Zaloguj się bohater PSB , artykuł w Nekrologii , człowiek teatru 1888-1913
  • Najbliżsi sławni ludzie (wg kryterium PSB)

    W stopniach ° wyrażona liczba ogniw w łańcuchu, w którym każda następna osoba jest dzieckiem, rodzicem lub małżonkiem poprzedniej;
    wersja pełna (przy opłaconym abonamenice) pokazuje wykres powiązania; w wersji darmowej kliknięcie prowadzi do strony o danej osobie.

    1. KNAKE-MARIAŃSKI Marian (1888-1913) aktor

    Uwagi

    • „Słownik biograficzny teatru polskiego 1765-1965”, t. I, PWN Warszawa 1973:

      KNAKE-ZAWADZKI Stanisław (15 VII 1858 lub 1859 Gostynin - 25 X 1930 Warszawa), aktor, reżyser, dyr. teatru
      Był ojcem - Karola Karlińskiego i => Mariana Mariańskiego. Uczył się w gimn. w Warszawie. Debiutował prawdopodobnie ok. 1878 w zespole J. Teksla. Ok. 1880 wstąpił do szkoły dram. E. Derynga. Od 1 X 1881 do 2 II 1882 występował w t. krak., m.in. w rolach Krzyckiego („Kościuszko pod Racławicami"), Margrabiego de Presles („Dwie sieroty"). Następnie występował w zespole J. Grabińskiego, m.in. w Płocku i Kaliszu. Od listopada 1883 do lata 1887 należał do zespołu t. pozn., wraz z tym zespołem był na występach m.in. we Wrocławiu (1885) oraz w warsz. t. ogr. Alhambra (1886). W 1887 występował w Lublinie u J. Grabińskiego, potem w Puławach. W 1888 reżyserował w warsz. t. ogr. Belle Vue (czerwiec) oraz grał w Lublinie, najpierw u H. Swaryczewskiego i K. Sarnowskiego (od 19 VIII), a następnie u L. Dobrzańskiego i J. Reckiego (od 24 XI). W lecie 1889 występował w warsz. t. ogr. Alhambra i Wodewil, a we wrześniu tego roku debiutował w t. lwow., gdzie wkrótce został zaangażowany i występował prawdopodobnie przez cztery sezony. W 1893 debiutował w WTR: 28 IV w roli Uriela („Uriel Akosta"), 7 V w roli Rotmistrza Kaniowy („Miód kasztelański"), podobał się publiczności i krytyce, ale nie został zaangażowany. Od października 1893 do października 1899 należał do zespołu t. krakowskiego. W tym okresie często występował gościnnie: w 1895 w Lublinie (10-15 I), Łodzi (od 7 VIII) i Ciechocinku, w 1896 w zespole F. Felińskiego w Ciechocinku i Piotrkowie i u Cz. Janowskiego w Łodzi (czerwiec), a w 1897 w Lublinie i Sosnowcu (maj). 1 X 1898 otworzył szkołę dram. w Krakowie przy ul. Garbarskiej. Był jej kierownikiem, wykładał naukę poprawnej wymowy, deklamacji i gry scenicznej. 22 I 1899 wystąpił gościnnie w WTR w roli Filipa Derblaya („Właściciel kuźnic"). Od jesieni 1899 na jeden sez. zaangażował się do t. lwowskiego. Od 25 VIII 1900 do 22 X 1901 znowu występował w T. Miejskim w Krakowie. Od listopada 1900, przy współudziale grupy literatów, dziennikarzy, amatorów i wychowanków swojej szkoły dram. zaczął organizować w Krakowie T. Ludowy. Pierwsze przedstawienie odbyło się 8 XII 1900 w sali strzeleckiej przy ul. Lubicz; w styczniu 1901 grano krótko w sali Sokoła na Podgórzu, potem zespół wyjechał do Wieliczki i Tarnowa, od 6 VII tego roku grał w tzw. Ujeżdżalni pod Kapucynami, a od 1 IX 1901 znowu na Podgórzu. W lutym 1902 K. na czele zespołu pn. „Tow. Teatru Ludowego” wyjechał na występy do Tarnowa i Nowego Sącza. Równocześnie jego starania o koncesję na otwarcie stałej sceny w Krakowie zostały zakończone pomyślnie - 31 III 1902 uroczyście zainaugurowano przedstawienia w sali przy ul. Krowoderskiej. W czerwcu tego roku zespół wyjeżdżał także na występy do Wieliczki, a w sierpniu i wrześniu do Tarnowa, Bochni, Wieliczki, Rzeszowa i Przemyśla. Od 1 IX 1902 K. założył przy T. Ludowym przygotowawczy kurs dram., chcąc wyrównać poziom młodego zespołu. Ponieważ T. Ludowy wkrótce znowu znalazł się bez budynku, K. w poł. listopada 1902 wyruszył z zespołem na występy do Tarnowa, Rzeszowa i Przemyśla, zaś w 1903 do Jasła, Krosna, Nowego Sącza (luty), Zakopanego, Stanisławowa i Złoczowa. Po ustąpieniu z dyr. T. Ludowego występował w lwow. T. Miejskim (od 18 X 1903 do 29 VI 1904), następnie w WTR (w czerwcu i lipcu 1905) oraz w Lublinie. Od stycznia do maja 1906 grał i reżyserował w Kaliszu u S. Cieszkowskiego; jako reżyser wystawiał m.in. sztuki S. Wyspiańskiego J. Żuławskiego, a także W. Szekspira i M. Gorkiego. Z zespołem kaliskim występował od czerwca 1906 w Wilnie. W tymże roku zamierzał wyjechać na gościnne występy do Pragi, Pilzna, Belgradu i Sofii, ale projekt ten nie został zrealizowany. Od stycznia do maja 1907 występował z własnym zespołem w miastach zaboru ros. (m.in. we Włocławku). W maju tego roku występował gościnnie w Dąbrowie Górniczej, w 1908 prowadził zespół w Tomaszowie Mazowieckim (marzec), a w lipcu został przyjęty do zespołu dramatu WTR, w którym (z przerwami) pozostawał do 1920 (także po przekształceniu w T. Miejskie). Wyjeżdżał często na gościnne występy: w 1909 do Kijowa, w sez. 1909/10 do Lublina, w sez. 1912/13 otrzymał roczny bezpłatny urlop i występował w T. Polskim w Wilnie, a potem (z zespołem wil.) w Petersburgu; w 1915 w Kaliszu i Łodzi, w lutym 1917 w Łodzi, w kwietniu 1919 w T. Powszechnym w Krakowie. Był też w tym okresie na gościnnych występach we Lwowie. W 1918 wraz z J. Śliwińskim i T. Rolandem był członkiem zarządu Zrzeszenia Artystów T. Rozmaitości. W początku października 1919 występował z własnym zespołem m.in. w Radomiu, na sez. 1919/20 powrócił do T. Rozmaitości. W 1920 był w wojsku i występował w t. frontowym pod kier. K. Karlińskiego, m.in. w Równem, Żytomierzu i Kijowie, od sierpnia 1920 do końca 1921 w t. plebiscytowym na Śląsku. W 1922 grał w T. Miejskim w Bydgoszczy, w listopadzie tego roku występował gościnnie w Grodnie. Od 1923 grał i reżyserował w T. Miejskim w Sosnowcu, a w sez. 1926/27 kierował tym teatrem. W jesieni 1924 występował gościnnie w Lublinie. W listopadzie 1927 grał w Płocku rolę Gospodarza („Wesele"). Potem wycofał się ze sceny i zamieszkał w Schronisku Artystów Weteranów Scen Polskich w Skolimowie. Żoną jego była Maria z Mańkowskich. Był aktorem o wyjątkowo dobrych warunkach zewnętrznych i głosowych: wysoki, o pięknej męskiej twarzy, dużych oczach i harmonijnych rysach; ,głos o tonie iście spiżowym, postawa Apollina z rzeźby Fidiasza, a wyraz oczu zwłaszcza w chwilach uniesienia wstrząsał nieraz widownią do najwyższego stopnia (H. Cudnowski). Warunki te, temperament aktorski i inteligencja predestynowały go do ról z wielkiego repertuaru, przede wszystkim bohaterskich i tragicznych. Za najlepsze w opinii współczesnych uchodziły role tyt. w „Otellu” i „Urielu Akoście” oraz rola Wojewody („Mazepa"). Grał także takie role jak: Wojewoda („Konfederaci barscy"), Ekdal („Dzika kaczka"), Shylock („Kupiec wenecki"), Chłopicki („Warszawianka"), Wilhelm Henszel („Woźnica Henszel"), Jan („Fantazy"), Korniłow („Tamten"), Karol Moor („Zbójcy"), Prezydent („Intryga i miłość"), Wernyhora („Wesele"). Grywał także z powodzeniem role komediowe; sukcesy odnosił zwłaszcza jako „zamaszysty i pełen animuszu” Rotmistrz Kaniowa („Miód kasztelański"), a także jako Cześnik („Zemsta"); doskonałe były role Zagłoby („Zagłoba swatem") i Księcia Radziwiłła („Górą Radziwiłł"). Podobno nie lubił systematycznej pracy, a i pamięć miał słabą. Często więc bywał krytykowany za brak pogłębienia psychologicznego odtwarzanych postaci i za nieopanowanie pamięciowe roli. „Rolom jego brakło czasami głębszego przemyślenia, improwizował, ale nie zawsze szczęśliwie. Wynagradzał częściowo te niedociągnięcia wyjątkowymi warunkami, jakimi wyposażyła go natura” - pisał P. Owerłło. Spotykał się także z zarzutem szablonowości w grze oraz zbytniego liryzmu. W późniejszym okresie „był dla sztuki zobojętniały” (A. Grzymała-Siedlecki), zepsuty powodzeniem lekceważył aktorstwo wkładając wiele sił i czasu w swoje hobby - majsterkowanie i konstruowanie modeli mechanicznych. Pasją jego było popularyzowanie t. w małych ośrodkach. Sam bardzo często występował na prowincji i to również na terenach wcześniej przez t. pol. nie odwiedzanych, dlatego też częściej grał w różnych zespołach objazdowych, a niezbyt długo na dużych scenach. Wg własnej relacji zawędrował aż do Wrocławia, Berlina, Moskwy, Petersburga, Odessy, Kijowa, Charkowa, Czernihowa, Pskowa, Rewia, Rygi, Sewastopola, Batumi, miast Zagłębia Donieckiego, Czerniowiec, Raciborza, Opola i wielu miast Śląska (aż poza Odrę). Doceniał znaczenie t. popularnego, dostępnego dla szerszej publiczności - był założycielem i wytrwałym kierownikiem pierwszego stałego t. ludowego w Krakowie. Duże zasługi położył także jako pedagog; wykładał m.in. w 1910-12 w Szkole Aplikacyjnej. Interesował się filmem. W 1911-28 wystąpił w ośmiu filmach, a w 1911 reżyserował jeden z pierwszych pol. filmów fabularnych „Sąd Boży” wg „Sędziów”. W 1930 opublikował szkic „O sobie” (Scena Polska 1930 nr 18, przedruk we „Wspomnieniach aktorów").

      „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 1: teatr.26522.2
      „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 1: teatr.26524.1
      „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 1: teatr.78739.2
      „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 2: teatr.49322.2
      Polski Słownik Biograficzny t. 13 str. 102: psb.11883.2
      Polski Słownik Biograficzny t. 13 str. 102: psb.11884.1
      n.64446 Nekrologia Minakowskiego (64446)
      n.70395a Nekrologia Minakowskiego (70395)

    ...

    Baza danych na stronach www.sejm-wielki.pl to drobny wycinek Wielkiej genealogii Minakowskiego, sięgającej średniowiecza, zawierającej ponad 1.200.000 osób nawzajem skoligaconych, w tym znaczną część sławnych Polaków wszystkich epok; więcej na ten temat na Wielcy.pl .
    Baza jest uzupełniana codziennie
    — bardzo proszę o nadysłanie uzupełnień na adres mj@minakowski.pl . Z góry dziękuję!


    Serwisowi Sejm-Wielki.pl patronuje Stowarzyszenie Potomków Sejmu Wielkiego, działające pod patronatem Marszałka Sejmu RP.

    Znani: literaci, malarze, muzycy, aktorzy, dziennikarze, odkrywcy, historycy, wojskowi, filozofowie, ludzie Kościoła, prawnicy, politycy: przedrozbiorowi, dziewiętnastowieczni, przedwojenni, powojenni, współcześni, parlamentarzyści II i III RP oraz PRL, uczeni (członkowie akademii nauk): nauk społecznych, nauk biologicznych, nauk ścisłych, nauk technicznych, nauk rolniczo-leśnych, nauk medycznych, nauk o ziemi

    Cytuj: Marek Jerzy Minakowski, Wielka genealogia Minakowskiego (Wielcy.pl), wydanie z 28.03.2024.
    © 2002-2024 Dr Minakowski Publikacje Elektroniczne — Regulamin, polityka prywatności i cookie

    Thank you for using
    my website Sejm-Wielki.pl

    This is part of The Great Minakowski Genealogy (Wielcy.pl), which contains the genealogy of 1,200,000 people from the Polish elite from the Middle Ages to Today.

    What you see here is the free portion (about 12%).
    Please support me so that it can continue to be available for free.

    Just subscribe to the full version (Wielcy.pl) and this window will not appear.

    Marek Jerzy Minakowski

    1-year subscription (79 zł)
    lifetime subscription (390 zł)

    log in if you already have an account here

    Close this window for now

    IP: 18.232.88.17