Najbliżsi sławni ludzie (wg kryterium PSB)

W stopniach ° wyrażona liczba ogniw w łańcuchu, w którym każda następna osoba jest dzieckiem, rodzicem lub małżonkiem poprzedniej;
wersja pełna (przy opłaconym abonamenice) pokazuje wykres powiązania; w wersji darmowej kliknięcie prowadzi do strony o danej osobie.

1. KOCHANOWSKI Jan Karol (1869-1949) profesor historii 6°
2. NOWICKI Władysław (1846-1918) pedagog 6°
3. SZAMOTA Józef (1859-1942), generał 7°
4. SURYN Stanisław (1858-1928), generał armii rosyjskiej, generał dywizji WP 7°
5. KASIŃSKI Kazimierz (1869-1929) profesor Akademii Górniczej 7°
6. BYSTRZONOWSKI Antoni Onufry (1769-1848) ksiądz 7°
7. TRAMECOURT DE Jerzy (18891939) wojewoda lubelski 8°
8. GURSKI Henryk Janusz (1883-1934) profesor Politechniki Lwowskiej 8°
9. GREGOROWICZ Jan Kanty (1818-1890) literat, publicysta, redaktor 8°
10. RONTHAL Walenty (1800-1883) lekarz, powstaniec 1831 8°
11. ROGOWICZ Jakub Ignacy (1839-1896) lekarz warszawski 8°
12. MOSZCZEŃSKI Stefan (1871-1946) ekonomista rolny, profesor SGGW 8°
13. JEZIERSKI Feliks (1817-1901) filozof, poeta, pedagog 8°
14. KAMIENIECKI Witold (1883-1964) historyk, działacz polityczny, poseł 8°
15. KALIŃSKI Hieronim (1792-1860) wojskowy, sędzia, literat 8°
16. KRECHOWIECKI Jan (1805-1885) ziemianin, historyk 8°
17. MILEWSKA Aniela Zuzanna (1841-1896) publicystka, pisarka 9°
18. NARZYMSKI Józef (1839-1872) literat, działacz polityczny 9°
19. ROGOWICZ Jan Antoni (1881-1945) inżynier chemik, przemysłowiec, senator 9°
20. ROGOWICZ Stefan (1891-1946) architekt ogrodnictwa 9°

Uwagi

• Elżbieta Sęczys, Szlachta wylegitymowana - le.4372.3.1 - Zdzitowiecki h. Zdzitowiecki
  Elżbieta Sęczys, Szlachta wylegitymowana - le.4372.3.4 - Zdzitowiecki h. Zdzitowiecki
  Rafał Gerber, Studenci Uniwersytetu Warszawskiego 1808-1831. Słownik biograficzny (str. 452): Zdzitowiecki Seweryn [Józef], Wydział Filozoficzny, wpis 6 X 1818
  15 VII 1822 uzyskał stopień mgra filozofii. 5 IX 1822 został kolaboratorem, a w 1823 mianowany nauczycielem w szkole wojew. w Lublinie. W 1824 otrzymał propozycję objęcia posady adiunkta przy katedrze mineralogii. W 1825 wysłany jako stypendysta rządowy za granicę na studia chemii technicznej (metalurgii) dla przygotowania się na profesora Szkoły Politechnicznej. Zwiedził huty żelaza i zakłady metalurgiczne na Węgrzech, w Styrii, Czechach, Saksonii, Delfinacie, Alzacji i Belgii. Ponadto studiował w Szkole Politechnicznej w Wiedniu, na Sorbonie, w konserwatorium Sztuk i Rzemiosł i w Getyndze oraz zwiedził akademię górniczą w Schemnitz. W 1829 wrócił do Warszawy i uczył w Szkole Przygotowawczej do Instytutu Politechnicznego, a po śmierci prof. Pawłowicza objął katedrę mineralogii na Uniw. Warszawskim. W czerwcu 1831 został delegowany przez Rząd Narodowy do organizacji fabryk hutniczych dla zwiększenia produkcji broni. Po upadku powstania pozostawał przez rok bez zatrudnienia. Dopiero w 1833 został zatrudniony w Lublinie jako nauczyciel chemii i technologii, a w 1837 przeniesiony do warszawskiego gimnazjum gubern., ponadto został mianowany profesorem chemii na Kursach Dodatkowych, a w 1840 powołany na nauczyciela chemii i hutnictwa w nowo założonym gimnazjum realnym w Warszawie. Po śmierci Michała Oczapowskiego w 1853 jako znany już wówczas chemik objął dyrekcję Instytutu Gospodarstwa Wiejskiego i Leśnictwa na Marymoncie. Przeniesiony z tego stanowiska w 1860 po 36 latach służby na emeryturę, objął redakcję „Roczników Gospodarstwa Krajowego”, w których opublikował kilka prac z nauk ścisłych, jako entuzjasta wykształcenia umysłowego. Był zwolennikiem stosowania chemii w rolnictwie. Wydał przekłady prac wybitnego chemika Justusa Liebiga: Potrzeby chemiczne rolnictwa, ich własności, ocenianie, badanie i wpływ na żyzność gruntu (Warszawa 1846), Listy o chemii Justusa Liebiga o jej zastosowaniu w przemyśle, fizjologii (1845). Ogłosił również na ten temat rozprawę Krótki rys teorii Liebiga co do żywienia się roślin i wpływu gruntu na wegetację („Bibl. Warsz.” 1842) oraz artykuł Ile rolnictwo wpływem chemii zyskać może. Ogłaszał też w „Bibliotece Warszawskiej” artykuły z wynikami swoich badań laboratoryjnych. W 1840 rozpoczął nie doprowadzony do końca druk Rysu chemii organicznej, a w 1850– 1852 wydał podręcznik chemii nieorganicznej. Ogłosił 2 ciekawe rozprawy: Niektóre uwagi nad nomenklaturą chemiczną polską (1832) i Projekt nomenklatury chemicznej (1852), w której wprowadził termin „tlen”; w Kalendarzu Janickiego zamieścił w 1846 przegląd pt. Stan techniki u nas. Zmarł w Warszawie.
  Urzędnik w Królestwie Polskim 1855–1860:
  1855–1860: Członek Dyrekcji Wyścigów Konnych z urzędu
  1856–1860: członek z urzędu Rady Przemysłowej Wydziału Przemysłu i Kunsztów Komisji Rządowej Spraw Wewnętrznych
  1857: radca stanu
  - A. Kulecka, Urzędnicy Królestwa Polskiego..., poz. 17556.
  Bohdan Łuszczyński, Silva Heraldica - lu.7820
  n.18311a Nekrologia Minakowskiego (18311)
  n.19553 Nekrologia Minakowskiego (19553)
  sw.163637 Akt małżeństwa: Warszawa św. Krzyż (obecn. m. Warszawa), II-19/1866 [indeks na http://geneteka.genealodzy.pl/] http://metryki.genealodzy.pl/metryki.php?op=kt&ar=1&zs=0158d&sy=1866b&kt=2 [podgląd]
  sw.662042 Rafał Gerber, Studenci Uniwersytetu Warszawskiego 1808-1831. Słownik biograficzny, Ossolineum 1977

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Przodkowie - Drzewo ("64")
  
  
• Potomkowie - Drzewo
  
  
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim