Aleksander Bandrowski de Nowosielce h. Sas (ID: 1.370.147)

Najbliżsi sławni ludzie (wg kryterium PSB)

W stopniach ° wyrażona liczba ogniw w łańcuchu, w którym każda następna osoba jest dzieckiem, rodzicem lub małżonkiem poprzedniej;
wersja pełna (przy opłaconym abonamenice) pokazuje wykres powiązania; w wersji darmowej kliknięcie prowadzi do strony o danej osobie.

1. BANDROWSKI Juliusz Marian (1855-1919) lekarz, publicysta 2°
2. BANDROWSKI Ernest Tytus (1853-1920) chemik 2°
3. KADEN-BANDROWSKI Juliusz (1885-1944) prozaik, publicysta 3°
4. BANDROWSKI Bronisław (1879-1914) filozof 3°
5. KADEN Czesław Jan (1885-1938) aktor, reżyser 5°
6. KADEN Ernest Leopold (1792-1846) hutnik, powstaniec 5°
7. KADEN Henryk Ferdynand (1871-1932) bankowiec 5°
8. KADEN Kazimierz (1861-1917) lekarz pediatra 5°
9. KADEN Adam (1888-1940) pisarz, malarz 6°
10. KADEN Karol Henryk (1790-1873) hutnik, probierz 7°
11. MARKOWSKI Zygmunt (1872-1951) weterynarz, profesor i rektor Akademii Weterynarii we Lwowie 8°
12. NIEMOJEWSKI Józef (1769-1839) starosta śremski, generał 8°
13. KADYI Henryk (1851-1912) profesor anatomii 8°
14. NIEMOJEWSKI Andrzej Jan (1864-1921) pisarz, działacz polityczny 8°
15. JAROSZ Jan (1877-1943) profesor paleontologii, dr filozofii 9°
16. HABURA Franciszek (1843-1921) pedagog 9°
17. STAHL Leonard (1866-1929) działacz narodowo-demokratyczny, wiceprezydent Lwowa, zastępca Komisarza Generalnego Rządu we Lwowie 9°
18. KLUG Jan Jakub (ok. 1750- pocz. XIX w.) kupiec, bankier, przemysłowiec 9°
19. NOSKOWSKI Jan (1832-1881) właściciel drukarni, redaktor, wydawca 9°
20. KLEMENSIEWICZ Zygmunt (1874-1948) publicysta, działacz polityczny 9°

Uwagi

• „Słownik biograficzny teatru polskiego 1765-1965”, t. I, PWN Warszawa 1973:

  BANDROWSKI Aleksander, pseud. Barski, Brandt (22 IV 1860 Lubaczów -28 V 1913 Kraków), śpiewak
  Był synem Mariana B., starosty, i Wilhelminy z domu Ambros de Rechtenberg, bratem => Juliusza B. W Krakowie ukończył gimn. i studiował prawo na Uniw. Jagiellońskim. W 1878 występował w zespole J. Teksla w Łodzi (prawdopodobnie debiut). 17 II 1881 wystąpił w t. krak. pod pseud. Barski w partii Frycka („Joasia płacze, Jaś się śmieje"). Następnie występował w t. lwow. (od marca tegoż roku), w t. łódz. i t. pozn. (od stycznia 1882); śpiewał partie barytonowe w operetkach. Potem wyjechał na dalsze studia wokalne do Mediolanu i Wiednia, uczył się u Sangiovanniego i L. Salviego i pod ich wpływem zdecydował się przejść na partie tenorowe. Przed powrotem do Polski występował w t. niem. w Pradze pod pseud. Brandt. 16 XII 1882 i 23 I 1883 debiutował w t. lwow. w operowych partiach Fausta („Faust") i Edgara („Łucja z Lammermooru") pod nazwiskiem Bandrowski (którego odtąd stale używał). W 1884 występował w WTR: 3 VI śpiewał partię Margrabiego („Dzwony kornewilskie"), 6 VI - Pigmaliona („Piękna Galatea"). W 1884-85 występował w warsz. t. ogr. Belle Vue i w zespole J. Teksla (w Łodzi i Sosnowcu). W 1885 debiutował w WTR: 23 VII w partii Jontka („Halka"), 4 VIII - Alfreda („Traviata"), ale nie został zaangażowany. W sez. 1885/86 występował ponownie w t. lwow.; śpiewał m.in. takie partie, jak: Pollione („Norma"), Manrico („Trubadur"), Oleśnicki („Jadwiga"), Don Jose („Carmen"), Radames („Aida"). W lecie 1886 z zespołem t. lwow. występował w Krakowie. Od 1886 rozpoczął występy za granicą śpiewając m.in. w Berlinie, Linzu, Kolonii (1887 i 1888), Grazu, Frankfurcie nad Menem (1889-1901). Od tego czasu zaczęła się świat, kariera B. - w kwietniu 1890 odniósł sukces podczas występów w Wiedniu, w 1892 śpiewał we Wrocławiu, w 1899, zaproszony przez Ks. Walii, wystąpił w Londynie w „Requiem” Ch. Gounoda i „Stabat Mater” G. Rossiniego, w styczniu 1896 śpiewał w mediolańskim Teatro alla Scala w operze „Fidelio”, w 1896 i 1898 występował w Berlinie, 1898 w Amsterdamie i Rotterdamie, 1899 ponownie w Mediolanie, w 1902 w Metropolitan Opera House w Nowym Jorku. W okresie tym występował również kilkakrotnie gościnnie na scenach pol. - w Krakowie (1895, 1898, 1901, lipiec 1903, grudzień 1904, grudzień 1906), Warszawie (1889, 1895, 1897) i Lwowie (czerwiec, listopad, grudzień 1901, listopad 1903, luty, marzec 1906). W 1905 ubiegał się o dyrekcję t. krakowskiego. Po raz ostatni występował w Warszawie w październiku i listopadzie 1907. Wycofawszy się ze sceny osiedlił się w Krakowie i pracował jako prof. śpiewu w Konserwatorium (1908-1909) i Instytucie Muzycznym. Niekiedy koncertował w Krakowie, m.in. w styczniu 1909 i kwietniu 1910. B. był śpiewakiem o ograniczonej skali głosu, miał jednak świetną technikę wokalną i zdolności interpretacyjne. Popularyzował utwory Wagnera w Polsce śpiewając w nich główne partie oraz tłumacząc ich libretta na język polski. Napisał pracę „Rozbiór tematyczny Ryszarda Wagnera trylogii z prologiem pt. Pierścień Ni-belungów, z analizą motywów przewodnich” (Lwów 1907). Był również autorem librett: „Bolesław Śmiały”, „Stara baśń”, „Twardowski” oraz zaginionego dramatu „Szwedzi”.
  
  „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 1: teatr.40213.1
  „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 2: teatr.44422.2
  Adam Boniecki, Herbarz polski - 1.370.147 - t. I s. 95 (i uzup. w t. Uzupełnień): Bandrowscy h. Sas z Bandrowa, w ziemi przemyskiej
  Polski Słownik Biograficzny - Uzupełnienia i sprostowania w t. 40 do art. Bandrowski Aleksander
  Polski Słownik Biograficzny t. 1 str. 256: psb.642.1
  n.46857 Nekrologia Minakowskiego (46857)

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Przodkowie - Drzewo ("64")
  
  
• Potomkowie - Drzewo
  
  
• Kuzyni
• Poprzedni brat lub siostra
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim